Dolina Śmierci - gdy śmierć zagląda przez szybę - Death Valley cz 4
Dla odmiany kilka razy zapuściłem się samochodem na drogi gruntowe co bardzo mocno podniosło mi adrenalinę ponieważ Ford Fiesta nigdy nie aspirował do miana samochodu terenowego w przeciwieństwie do charakteru dróg którymi jechałem.
Parę razy wjechałem więc w gruntową drogę z, której nie mogłem zawrócić, gdyż pobocza bardzo wąskiej drogi stanowiły zbite odłamki sklane w postaci nieprzekraczalnej bariery albo luźny piarg, w którym nieprzystosowany samóchód (mój) mógły sie łatwo zakopać. Po przejechaniu kilku tras gruntowych i przetestowaniu maksymalnej dawki adrenaliny (i czasem niebywałym szczęściu) zarzuciłem pomysł jazdy gruntowymi drogami mimo, że sprawiało mi na prawdę wiele frajdy a widoki, które zobaczyłem były dla mnie bardzo ekscytujące. Przyrzekłem sobie, że jeżeli wrócę w te okolice to następnym razem, 
to nie patrząc na koszty paliwa muszę wynająć wóz terenowy by móc maksymalnie czerpać przyjemność z poznawania bezkresnie dzikich krajobrazów.
Jak można przypuszczać z definicji samej nazwy doliny nie powinno w niej w zasadzie nic rosnąc. Jednak co ciekawe nie jest tak źle bo w niektórych miejscach występują suche porosty, kuliste pustynne krzewy, karłowate drzewka a niżej i bliżej samego jeziora dosyć duża ilość trawy (ale występującej raczej w skupiskach niż tworząca regularny dywan). Ze zwierząt widziałem kilka ptaków, duże jaszczurki i kojota (chyba kojota, bo wolałem nie sprawdzać z bliska), który leniwie przechodził sobie obok drogi nie zwracając najmniejszej uwagi na samochody i ludzi. Jak do raju, wjeżdża się na teren oazy “Furanace Creek Ranch” które w tym miejscu kłuje wręcz świeżutką i pachnącą zielona trawą oraz bogactwem 
roślinności (oczywiście w porównaniu do otaczającego w około terenu). Na samej trasie jest kilka punktów "rest area" czy tez zajazdów, w którym można sie posilić z dodatkow przewaznie jakims sklepem typu "General Store", w którym mozemy kupić nie tylko okoliczne pamiątki. Ceny w takich miejscach raczej nie należą do tych najtańszych wiec skorzystałem z przezornie wczesniej kupionych z Las Vegas zapasów jedzenia i wody. Na uwage jednak zaśługuje fakt, że wszędzie są zrobione parkingi i podróżując samochodem możemy czyć się naprawdę bardzo komfortowo.
Sama podróż po dolinie śmierci była dla mnie dużym zaskoczeniem. Mimo, że byłem już po fali największych upałów i mimo ponoć złej pogody (deszczowej ale bez samego widocznego deszczu) to jednak odczuwalna temperatura i duchota wywołana parującym deszczem potrafiły nieźle dać mi w kość i odebrać cześć z frajdy jaką dawało zwiedzenie tego unikalnego i pięknego jednak miejsca. Co ciekawe sam samochód, który przejechał ze mną ponad 5 tys km nie tolerował tych temperatur i dalsze pozostanie w Dolinie Śmierci mogło by się dla niego źle skończyć. Zaskoczeniem była tez różnorodność form ale i też samego krajobrazu. Nastawiałem się raczej na monotonną okolice i spękaną wypaloną żarem słońca ziemią. Zobaczyłem za to piękne i różnorodne krajobrazy z niespotykanymi gdzie indziej pięknymi widokami. Niezłą farjadą było zwiedzanie parku terenowymi drogami ale w tym wypadku nie mając samochodu terenowego szybko musiałem z tej atrakcji zrezygnować.
Wyjeżdżałem więc z Dolny Śmierci naładowany wielkim bagażem przeżyć ale z wielką i mocno odczuwalna ulgą, że piekło żaru i wykańczającej temperatury mam już za sobą (mój samochód zresztą też). Po wyjeździe z doliny śmierci samochód zachowywał się już normalnie a zapach spalenizny ustał. Dla kontrastu więc z nagrzanej do granic ludzkiej wytrzymałości sauny przeniosłem się w okolice gdzie o tej porze roku wieczorami występowała już skandynawska mżawka – do Sequoia Park.
Zanim to jednak nastąpiło postanowiłem skrócić drogę do Seqoia Parku i pojechałem mniej uczęszczaną ale i ku mojemu zaskoczeniu, równie ciekawą drogą.
<< POPRZEDNIA , CZYTAJ DALEJ cz 5 (w trakcie prac) >>
